In 1920 publiceerde Pigou zijn baanbrekende The Economics of Welfare. Hier pleit hij voor een balans tussen private winsten en negatieve sociale neveneffecten zoals milieuvervuiling en de daarmee gepaard gaande landelijke zorguitgaven op kosten van de belastingbetaler. Veel landen lieten zich inspireren door Pigou en kwamen, met name vanaf de jaren 60 van de 20e eeuw, met milieuvergunningen ter bescherming van de medemens en de natuur. Curaçao volgde in 1997. Rijkelijk laat. Zo kon Isla (Shell) volop vervuilen over de ruggen van de mensen heen met goedkeuring van Den Haag en gek genoeg Isla (PDVSA; Venezuela) ook, want de Curaçaose overheid heeft nimmer bestuurlijk gehandhaafd. Dat terwijl de milieuvergunning zelf al bijzonder slap is met milieunormen die tientallen jaren achterlopen. En daar ga je. In 2007 rapporteert de GGD dat mensen onder de rook graag willen verhuizen vanwege de gezondheidsoverlast. Helaas. Dat kunnen ze niet betalen. In 2011 rapporteert het CBS dat 83,1 % van de mensen uit Wishi stankoverlast ervaart. Helaas. Het wordt alleen maar erger (zie grafieken hieronder; inclusief een nieuw record van bijna 1400 microgram per kubieke meter). Volgens de Air Quality Index is leven onder de rook van de Isla ‘hazardous’ en luidt het gezondheidsadvies om binnen te blijven! Hoe kan dat nou? In 2010 is immers het onrechtmatig handelen van de Isla in hoger beroep vastgesteld. Helaas. PDVSA kan eenvoudig overstappen op zwavelarmere olie, maar doet dat niet. De winst moet zoveel mogelijk integraal naar Venezuela worden doorgesluisd (want Isla hoeft immers geen winstbelasting te betalen). De Curaçaose overheid vindt dit prima en ziet handhaven niet als een verplichting naar de mensen uit Wishi/Marchena toe. En gek genoeg vindt de rechter ook nog dat de Curaçaose overheid prima op schema ligt. Wat zal Pigou hiervan vinden?

Lees hier het vonnis van de rechter: Vonnis16november2015.